از خبر جعلی روزنامه اعتماد تا کشته سازی روزنامه شرق

محمد لسانی: دو دهه قبل و در گذار واحدهای دانشگاهی و از لابلای کتب ارتباطات و رسانه به تجربیات روزنامه نگاران علاقه مند بودم. روزی به دعوت سردبیر یک روزنامه به دفتر کارش رفتم. روزنامه را روی میز مهمان گشود و فریاد زد چرا وضعیت رسانه من اینگونه است که فقط سردبیری صفحه اول دارم و یک روزنامه دیگر را در کنار آن قرار داد و به قیاس وضعیت خود و رقبای گفتمانی اش به خصوص در صفحات داخلی پرداخت. همینجا برای من مسئله شد که “دوره ی آب رفتن سردبیری از صفحات داخلی به صفحه یک” شدت گرفته است.

دوره استیلای شبکه های اجتماعی و تضعیف سردبیری

گسترش شبکه های اجتماعی تجربه های جدیدتری به رویم گشود. خبری که دو روز قبل در فضای مجازی دیده بودم با 48 ساعت تأخیر به روی آنتن خبر تلویزیون می آمد. درهم آمیختگی بشدت با تأخیر رسانه ی ماکرو با میکرو نشان می داد سردبیر دارد نقش ایفا می کند و وقتی پازل خبری اش ناقص است سعی می کند از اخبار فضای مجازی به عنوان مکمل استفاده کند و نگاه مستقلی به فضای مجازی ندارد و آن را چنان سبزی کنار برنج و خورش سفره خبری خود می بیند. اما جلوتر که آمدیم، شوکه کننده بود چرا که موانع و سرعت گیرهای سردبیری چنان رنگ باخت که به روایت بی واسطه از فضای مجازی تقلیل پیدا کرد. در چهار پنج سال گذشته مکررا شایعات فضای مجازی به آنتن رسانه رسمی و صفحات روزنامه ها رسیده است. از نهنگ آبی تا مومو تا شایعات سیاسی و اجتماعی هر روز لرزه های احساسی و شناختی به جامعه وارد می شد. همین مسئله نشان می داد هم تحریریه هم سردبیری در حال آب رفتن است.

ظهور پساحقیقت و افول فکت

از سال ۲۰۱۶ بحث “عصر پساحقیقت” جدی شد. دوره ای که حقیقت به قهقرا می رود و گسترش شبکه های اجتماعی، به روایت زاویه دار کاربران از حقیقت می افزاید. پساحقیقت فقط از کاربران تغذیه نمی شود بلکه حتی ساختارها هم آنرا قوت می بخشند چنانکه دروغ های ترامپ در کمپین تبلیغی ریاست جمهوری اش در سال ۲۰۱۶ را مقوم و دروازه ورود به پساحقیقت می دانند.

همین مسئله باعث شد متفکران عصر جدید، نسبت به وضعیت حاد “حقیقت گریزی و روایت های در پوستین حقیقت” هشدار دهند. فرانسیس فوکویاما در مصاحبه ای تأکید کرده بود: « از بین بردن اعتبار اطلاعات شیوه جدیدی از جنگ است. همزمان مردم حاضرند هر چیز را باور کنند و اهمیتی به صحت آنها نمی دهند.» (اندیشه پویا، شماره ۴۲، صفحه ۳۱، اردیبهشت ۱۳۹۶)

اینکه روز به روز از تعداد و کیفیت نویسندگان تحریریه روزنامه ها و بخش های خبری تلویزیونی کم می شود و سردبیری هم به واگویه ی گفته های در شبکه های اجتماعی بدل گشته بسیار خطرناک است.

در جمهوری اسلامی ایران نیز به مرحله ای رسیده ایم که ژورنالیسم عینیت گرا و مستند به فکت های قابل ارجاع به خاطر ضعف های ساختاری در حال نمایش حالت احتضار خود است.